مینی ایمپلنت دندان و مزایا و معایب این روش

علم دندان‌پزشکی همانند علم‌های دیگر دهه به دهه پیشرفت‌های زیادی می‌کند. ایمپلنت دندان درمانی جدید و جایگزین بسیار عالی برای دندان‌های از بین رفته است. ایمپلنت دندان یک میله باریک است که درون فک قرار می‌گیرد و از جنس تیتانیوم است و با بدن انسان و دندان‌های دیگر سازگاری دارد و مشکلی ایجاد نمی‌کند. مینی ایمپلنت دندان نیز شبیه ایمپلنت‌های معمولی است با این تفاوت که سایز آنها کوچک‌تر است و به دلایل مختلفی مورداستفاده قرار می‌گیرند. در ادامه درباره دلایل استفاده از این نوع ایمپلنت‌ها و مزایایی که به دنبال دارند، صحبت خواهیم کرد.

چرا دندانپزشکان مینی ایمپلنت را ترجیح می دهند؟

مینی ایمپلنت‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که فضای کمتری در فک اشغال می‌کنند. اولین دلیل دندان‌پزشک برای انتخاب مینی ایمپلنت این است که فضای کافی در لثه بیمار وجود ندارد. هر ایمپلنت معمولی به طور حدودی به فضای 6 میلی‌متری نیاز دارد. اما زمانی که این فضای کافی در لثه وجود نداشته باشد پزشک مجبور است از مینی ایمپلنت‌ها استفاده کند که به ریشه دندان‌های دیگر آسیبی وارد نشود.

دومین موردی که پزشک را وادار می‌کند تا از مینی ایمپلنت‌ها استفاده کند این است که در زیر فک و لثه استخوان کافی وجود نداشته باشد. این نبود استخوان خود یک بیماری است که با جراحی برطرف می‌شود اما معمولاً بیماران علاقه‌ای به انجام این جراحی نداند پس پزشک باید از مینی ایمپلنت‌ها استفاده بکند.

مینی ایمپلنت کجاها کاربرد دارد؟

امروزه کاربرد مینی ایمپلنت برای موارد زیبایی دندان بسیار زیاد شده است.

• مینی ایمپلنت‌ها معمولاً برای ثابت کردن دندان‌های مصنوعی کامل و پارسیل (نیمه) استفاده می‌شوند.
• از دیگر کاربردهای مینی ایمپلنت می‌توانیم به تکیه‌گاه موقت برای ارتودنسی به نام مینی اسکرو اشاره کنیم. خارج کردن این تکیه گاه پس از ارتودنسی نیز راحت است زیرا اتصالی با استخوان فک ندارد. یکی دیگر از کاربردهای آن جایگزینی برای دندان‌های جلویی است.
• همچنین مینی ایمپلنت برای کسانی که دندان‌های کوچک دارند و فضای کمی برای جایگزینی وجود دارد و همچنین تعویض دندان مولر نیز استفاده می‌شود.

در چه مواردی نباید از مینی ایمپلنت استفاده کرد

همان‌طور که اشاره شد در بعضی موارد مینی ایمپلنت به‌ جای ایمپلنت‌های معمولی استفاده می‌شود و در بعضی موارد هم به هیچ عنوان نمی‌توان از ایمپلنت معمولی و حتی مینی ایمپلنت استفاده کرد. در این موارد باید بسیار با احتیاط تصمیم گرفت. کسانیکه در این دسته قرار می‌گیرند معمولا مشکلات زیر را دارند:

• مشکلات و بیماری‌هایی که در روند ترمیم زخم مشکل ایجاد می‌کنند
• دریافت و مصرف داروهایی که در نحوه متابولیسم استخوان‌ها تأثیرگذار هستند
• افرادی که بهداشت دهان و دندان آن ها ضعیف است
• مشکلات و بیماری‌های خونی که مانع انعقاد خون می‌شوند.
• مصرف بدون جایگزین داروهای ضد انعقاد خون
• افرادی که تحت درمان شیمی‌درمانی یا رادیوتراپی هستند
• مشکلات قلبی و عروقی
• عدم کنترل دیابت و یا شدید بودن آن
• براکسیسم یا دندان‌قروچه کنترل نشده

مزایا

اینکه مینی ایمپلنت‌ها نیازی به طراحی ندارند خالی‌ از لطف نیست و همین امر موجب سهولت و رواج این روش درمانی شده است. علت استفاده بیشتر از مینی ایمپلنت‌ها همان‌طور که ذکر شد سایز کوچک آنها و نیاز نداشتن به عمل جراحی است. مینی ایمپلنت بر خلاف ایمپلنت معمولی دو تکه نیست و نیازی به پیچ ندارد و بدون نیاز به عمل جراحی و با یک پانچ کردن ساده درون فک قرار می‌گیرند و نیازی به پیوند با استخوان فک ندارند و همین موجب شده است زمان کوتاه‌تری برای درمان صرف شود. مینی ایمپلنت‌ها استحکام خوبی دارند و همچنین هزینه کمتری در مقابل ایمپلنت‌های معمولی برای درمان دارند. علاوه بر این خارج کردن آنها پس از درمان بسیار راحت‌تر است.

معایب

درست است که مینی ایمپلنت‌ها از ایمپلنت‌های معمولی قطر کمتری دارند اما در عوض باید برای استفاده از آنها استخوان فک ارتفاع لازم را برای پذیرش مینی ایمپلنت داشته باشد. اگر فک تحلیل رفته باشد و ارتفاع کافی نداشته باشد نمی‌توان از مینی ایمپلنت برای فرد استفاده کرد. اگر فردی که قرار است برای او از مینی ایمپلنت استفاده شود به دندان‌هایش فشار وارد کند یا دندان‌قروچه داشته باشد برای این فرد نیز کاشت مینی ایمپلنت گزینه مناسبی نیست زیرا ممکن است از زودتر از حد معمول شکسته و دچار آسیب شود و از فک خارج شود.

سن مناسب برای ایمپلنت چند سال است؟

برای انجام درمان و گذاشتن ایمپلنت بهتر است که تا 18 سالگی صبر کرد تا رشد کامل استخوانی بدن صورت بگیرد. اما ممکن است کودکان یا جوانانی به علت ضربه یا تصادف دندانی را از دست بدهند، در این سنین هم می‌توان از ایمپلنت‌ها استفاده کرد اما متناسب با رشد دندان‌های آنها باید سایز ایمپلنت تغییر کند و همین امر موجب سختی این کار می‌شود. پس بهتر است تا سن 18 سالگی صبر کرد و پس از آن برای درمان به متخصص ایمپلنت مراجعه کرد.

طول درمان ایمپلنت

طول درمان ایمپلنت به چندین عامل بستگی دارد. اگر استخوان فک شما ارتفاع و قطر لازم برای کاشت ایمپلنت را داشته باشد مراحل درمان شما بسیار سریع‌تر سپری می‌شود. ایمپلنت با فشار و قدرت جای‌گذاری می‌شود اما به دلیل وجود شرایط مناسب به‌زودی با استخوان فک جوش می‌خورد و ثابت می‌شود. اما اگر استخوان فک شما ارتفاع لازم را نداشته باشد پزشک برای پیوند استخوان اقدام می‌کند تا این کمبود را برطرف کند. این پیوند استخوان فک به طور حدودی 6 تا 9  ماه زمان لازم دارد و ممکن است همراه با پروسه ی درمان ایمپلنت انجام شود. جوش خوردن خود ایمپلنت نیز 1.5 الی 3 ماه زمان می‌برد و پس از آن پروتز را روی ایمپلنت جای‌گذاری خواهند کرد.

نحوه مراقبت و نگهداری

مینی ایمپلنت‌ها هم مانند هر اقدامی برای دندان‌ها پس از انجام، نیاز به مراقبت دارند. با رعایت نکاتی که ذکر می‌شود می‌توان عمر ایمپلنت‌ها را تا 15 سال افزایش داد. در ادامه به مراقبت‌های بعد از مینی ایمپلنت اشاره شده است:

پس از کاشت مینی ایمپلنت‌ها تا 24 ساعت نباید از مواد غذایی و نوشیدنی‌های داغ استفاده کرد موارد مورد استفاده باید سرد و نرم باشند و تا 20 روز اول نباید در محل کاشت مینی ایمپلنت غذاهای سفت جویده شود.

در هر مرحله باید بهداشت دهان و دندان رعایت شود. پس از کشیدن بخیه‌ها بهتر است روزانه 3 مرتبه مسواک کنید تا میکروب‌ها اطراف ایمپلنت جمع نشوند و دچار عفونت نشوید. بسیار مهم است که نحوه مسواک زدن شما به گونه باشد که دندان‌پزشک به شما آموزش می‌دهد. برای بهداشت دهان به توصیه پزشک از دهان‌شویه‌ها نیز می‌توانید استفاده کنید. اگر از مسواک استفاده نکنید به‌ مرور زمان مواد قندی‌ با خوردن غذا در دهان باقی مانده و باعث چسبیدن لثه به دندان ایمپلنتی می‌شوند و همین امر خود موجب عفونت می‌گردد و حتی ممکن است باعث لق شدن شکستن و یا خارج‌ شدن ایمپلنت شود.

افرادی که ایمپلنت دارند می‌توانند از مسواک‌های به خصوصی که به مسواک‌های واترجت معروف است استفاده نمایند. این مسواک‌ها آب را با فشار از میان دندان‌ها عبور می‌دهند تا باقیمانده غذایی که میان دندان‌ها گیر کرده با فشار آب خارج شود. شما هرگز نباید از نخ دندان‌ و خلال دندان استفاده کنید زیرا نخ دندان باعث می‌شوند اگر تکه غذایی میان دو دندان باشد به سمت زیر ایمپلنت هدایت شود و موجب عفونت در آن ناحیه گردد و خلال دندان موجب آسیب و شکستن ایمپلنت می‌شود.

عفونت ایمپلنت دندان

هنگامی که ایمپلنت دندان دچار عفونت شود، ایمپلنت و استخوان به هم جوش نخواهند خورد و این یکی از علائم پس زدن ایمپلنت دندان است. به همین منظور مراجعه منظم به دندان‌پزشکی لازم است. کسانی که از ایمپلنت‌ استفاده می‌کنند حداقل هر 6 ماه یک‌بار باید برای چک کردن ایمپلنت‌ها و میزان تحلیل استخوان فک مراجعه کنند. استفاده مرتب از مسواک و دهان‌شویه‌ها و نکشیدن سیگار تأثیر بسزایی در عمر ایمپلنت دارد.

اگر این مطلب برای شما مفید بود در مجله دندانپزشکی ایمپلنت با ما همراه شوید.